بیداری

سلام به همه بازدید کننده های محترم

بعضیا برای خاطره هاشون ارزش زیادی قائلن، من یکی از اون آدمام...

امروز که بعد از مدت ها به این وبلاگ سر زدم یه حس غریبی (نزدیک نوستالژیک )  داشتم، انگار که تو اثباب کشی به خونه جدید، یه صندوقچه گرد و خاک گرفته پیدا کنی، بعد که روشو فوت کردی و کل اتاق شد گرد و خاک، درشو باز کنی، ببینی توش پر از عکسای قدیمی و دفترچه خاطرات هاییه که اصلا یادت رفته یه روزی نوشته بودیشون، بعد شروع کنی به برانداز کردن عکسا، ورق زدن خاطرات، یاد چیزایی بیفتی که دیگه هرگز تکرار نمی شن، روزهایی که دیگه بر نمی گرردن! درسته تلخه، اما این وسط روزهایی یادت میاد که هنوز شیرینیشون زیر زبونته، روز اول دانشگاه، روز پیدا کردن اولین دوست، روز اولین مسافرت دانشجوییت، روز گره خوردن نگاه ها و ...
الان که این وبلاگو نگاه می کنم یاد کلی خاطره میفتم، خاطراتی که خیلیاشون زیر پوست هرکدوم ازین پستا، پنهان شدن ... .دلم نمیاد این وبلاگ مث خاطراتی که هرگز به یاد نمیان، از ذهنا پاک شه.
یه روز ما بخاطر 3000 بازدید خودمونو آیسک مهمون کردیم، ولی حالا که 36000 بازدید رو رد کردیم کسی نیست که حتی ازین موضوع با خبر شه.
این وبلاگ قسمتی از 2 سال زنگی ما دانشجویانی بود که با هم تو این وبلاگ خوشحال بودیم، دوست ندارم همین طوری این وبلاگ یه گوشه بیفته و فراموش بشه؛ درسته که الان فیس بوک، گودر و گوگل پلاس انقدر جذابیت دارن که کسی دیگه حال و حوصله سر زدن به وبلاگا رو داشته باشه، ولی من سعی میکنم هر چند وقت یبار یه دستی به سرو روی این وبلاگ بکشم، حتی اگرم کسی نگاش نکنه.
ما میریم، اما این نوشته ها می مونند، این خاطرات می مونند واون هایی که یه روزی برای " متالورژی " سرچ می کنند، به اینجا هم سر خواهند زد.
اینجا متالستان است،

پاتوق دانشجویان مهندسی موادومتالورژی دانشگاه تهران

این جا مکانی است برای دور هم بودن برای با هم بودن،

و برای با هم ماندن.