دوشنبه بود.....۱۶آذر

 

در ادامه مطلب:مختصری از ۱۶ آذر امسال

با کلی بحث و مذاکره تونستم مامانم رو راضی کنم که دانشگاه امروز بازه و هیچ خطری منو تحدید نمی‌کنه ، ولی از لحظه‌ی اول که تو کلاس سد ابرام نشستم منتظر بودم تا تموم شه و برم اوضاع انقلاب رو ببینم.با مسا‍‍‍یلی که تو کلاس پیش اومد این حس تقویت شد.

با چند تا از بچه‌ها رفتیم پایین،میشه گفت از مرکز قلب،هر 5متر یه پلیس گذاشته بودن.در عین تاْسفی که برای کشورم می‌خوردم حس خوبی هم داشتم،دوباره یک روز پر هیجان دیگه...دوباره آرمان و مسولیت دانشجویی....

رسیدیم انقلاب.مثل همیشه پر از پلیس،9نفر کارت منو چک کرد (شمردم)،حتی نفر آخر عکسمو با خودم تطبیق داد.

وارد دانشگاه که شدم دانشجو‌ها،دانشجو‌های همیشگی نبودن یا اصلا خیلی‌هاشون دانشجو نبودن،از ظاهرشون تابلو بود.

تعداد خواهرای چادری هم چند برابر شده بود و تاسف می‌خوردم که چرا حرمت چادرها رو به این راحتی می‌شکنند و اینطور از چادراشون مایه می‌ذارن.البته به‌خوبی از دانشجوها قابل تمییز بودن(چفیه،پرچم،عکس،...).با خودم می‌گفتم چرا ما چون اونا عکس امام تو دستشونه،عکس امام نداشته باشیم؟چرا ما چون اونا پرچممونو گرفتن،پرچم نداشته باشیم؟

شاید با این کار بهتر می‌تونستیم هدفمونو بگیم و بگیم با چی مشکل داریم ولی حیف که نشد....

کلاس متون با شیطنت بچه‌ها تشکیل نشد(در کلاسو قفل کرده بودن).جلوی فنی منتظر زمان موعود بودیم(11.30)،دیگه اصلا حس خوبی نداشتم .به ازای هر دانشجوی فنی،3 دانشجو نما.

از یکی از خواهرا پرسیدم:ببخشید شما دانشجوی فنی هستید؟

استغفرالله گویان از کنارم رد شد(خدا کنه که اعتقاد داشته باشه).

یهو صدای الله اکبر و مرگ بر آمریکا بلند شد،نمیدونم از کجا ولی فقط سیلی از د.ن رو دیدم که به سمت دانشکده فنی اومد.

با یاران هم قطاری همراه شدیم،هرجا می‌رفتیم بودن.تا اینکه جلوی هنر گیر افتادیم،اولین تنش شدید....

می‌خواستم برم خونه خواص بخونم ولی یه حسی بهم می‌گفت اگر بری دانشجو نیستی....

برگشتیم جلوی فنی.می‌شه گفت فنی رو تو دست گرفتیم ولی کرور کرور د.ن از دور و برمون اومد،اولش مقاومت کردیم و نذاشتیم بیان تو ولی نمی‌دونم اون‌همه دانشجویی که جلوی فنی بودن کجا رفتن.تا به خودمون اومدیم دیدیم فقط چند ردیفیم ،جلوی چند هزار نفر.یکی از بچه‌ها که نمی‌خوام اسمشو بگم ،لینجا خیلی زحمت کشید ولی بجایی نرسید و فنی دست اونا افتاد.

فکر کنم دردناکترین لحظه،همین لحظه بود.کسایی که تا حالا رنگ دانشگاه رو ندیده بودن،توی لابی فنی و روی پله‌هاش پای‌کوبان به دانشجویی خود افتخار می‌کردن و از آرمان‌های دانشجویی خود می‌گفتند....